از کودکی علاقه به علم و دانش داشت. در خانواده­ای فقیر، زاده شده بود.

 می­شد حدس زد که اعتقادات دینی محکمی دارد.

مردی ناشناس که مشخصن به روحانیت زمان خودش، احترام خاصی می­گذاشت.

جنگ شد با دوستانش به جنگ رفت. دوستانی که بعدها هر کدامشان زنده ماندند، به قدرت رسیدند. 

   در یک روز عادی که در خواب بود،

 کسی صدای­اش کرد و او با روی خوش، از خواب بیدار شد. 

 صبحانه­اش را خورد،

و کفش های­اش را پوشید که به مسجد محل برود.  

     سر نماز بود که کسی او را صدا زد.  

گفت : الان می­آیم و سریعن از مسجد بیرون آمد و کفش­هایش را پوشید. 

 با لبخند همیشه­گی پرسید: چه کسی ممکن است با من کار داشته باشد؟ 

 گفتند: باید بروی و خودت را در رادیو تلویزیون به مردم معرفی کنی. 

 گفت : هنوز زود است. ببین هنوز ساعت هشت صبح هم نیست!  

چون کسی او را نمی­شناخت، مجبور شد وقتی برسد، خودش را با صدای

بلند معرفی کند . 

وقتی او را شناختند، او را بردند پیش آقای حیاتی. 

و کمی که گذشت، توانست با ضرغامی هم دیدار کندو طبق معمول با شوخی و خنده او را سر ذوق بیاورد.  

قرار شده بود که رییس جمهور شود و مشت محکمی به دهان یاوه­گویان شرق و غرب و مخصوصاً ... بزند. 

او در دو مرحله مشت­هایش را گره کرد. 

برای اولین بار که جلوی دوربین و میکروفون خبرنگاران قرار گرفت، کمی گیج شده بود.  

و حرکات ضد فرهنگی می­کرد و علامت گروه متال را به مردم نشان می­داد! 

 مردم از این ساده گی او لذت می­بردند و به چشم آدمی ساده دل نگاه می کردند. 

 که گاهی ابراز احساسات شدیدی میکند. 

و گاهی در هجوم ابراز احساسات مردم، کارش به جاهای باریک می­کشد! 

           از خدا کمک خواست و  

شناسنامه­اش را برداشت و به پای صندوق رای رفت تا به خودش رای بدهد.  

                 مسیر از اول مشخص بود 

فقط کافی بود او دوباره کفش­های­اش را به پا کند   

 و لباس رزم بپوشد