با نهایت تاسف و تاثر درگذشت آقا علی محمدی و بانو فاطمه محمدی را به اطلاع اقوام ،بستگان  و همکاران می رسانیم  به همین مناسبت مراسم سومین و هفتمین روز درگذشت این عزیزان روز 5شنبه سوم بهمن ماه از ساعت 1بعد ازظهر لغایت 3بعداز ظهر درشهر اصفهان - مسجد الحسین رهنان (خ امام خمینی -خ شریف شرقی - کوچه 50 )برگزار می گردد .

  ازطرف خانواده های : قائدی     محمدی        خان محمدی         آقایی                   خلجی

موقعیت جغرافیایی و طبیعی روستا:

روستای بتلیجه یکی از روستاهای دهستان کرچمبو شمالی در بخش بوئین و میاندشت از شهرستان فریدن می باشد. 

 وجه تسمیه:

بتلیجه به معنای بیل و تیشه

 وضعیت آب و هوا:

هوای داران معتدل و خشک بوده، بیشترین درجه حرارت در تابستان ها 35 درجه سانتی گرادبالای صفر و کم ترین آن، در زمستان ها 18درجه زیر صفر است. میانگین بارش سالیانهداران، 350 میلی متر بوده است. شهرستان فریدن ناحیه ای کوهستانی است. کوهستانی بودنناحیه و بلندی زیاد از سطح دریا، موجب ریزش بارندگی، به ویژه برف گشته که در سرسبزیو رویش گیاهان گوناگون موثر بوده مراتع سرسبز و خرمی را به وجود آورده است. پوششگیاهی شهرستان را گون، گز، کرفس کوهی و درختان پراکنده بلوط تشکیل می دهند. آب وهوای شهرستان فریدن در بهار و تابستان معتدل و در زمستان بسیار سرد است. بیش تریندرجه حرارت در طی سال تنها در 4 ماه بین 39-31 درجه سانتی گراد است و از سویی 6 ماهاز سال، در شهرستان فریدن پدید یخ بندان وجود دارد. کم ترین درجه حرارت در سردترینروزهای سال 8/29- درجه سانتی گراد گزارش شده و روزهای یخ بندان در سال، حدود 128روز بوده است.

 زبان،گویش:

کشور ایران یک زبان عام و مشترک دارد که فارسی خوانده می شود و آن زبان  رسمی و ادبی است که همه مردمان این سرزمین خاصه آنان که خواندن و نوشتن را می دانند با آن آشنا هستند و آنرا به کار می برند اما در عرض زبان فارسی چندین زبان محلی نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به کردی، بلوچی ، لری و ... اشاره نمود.

این لهجه ها بر خلاف زبان فارسی در کشور رواج عام ندارد یعنی هر یک در ناحیه محدودی از ایران متداول هستند گذشته از این بیشتر آنها زبان گفتار است یعنی نوشته نمی شود و ادبیات کلی ندارد ، بعضی از این لهجه ها هریک در زمانی دارای آثار ادبی بوده اما بعدها در مقابل رواج فارسی دری این لهجه ها تنزل پیدا کرده و دیگر در نوشتن به کار نرفته اند.

تعداد این لهجه ها به حدی است که تقریباً باید آنها را به تعداد روستاهای موجود در مرکز ایران دانست.

ساکنین بومی روستاهای منطقه دارای زبان و گویش خاصی نیستند و زبان همه مردم فارسی و گویش و لهجه ای شبیه مردم اصفهان دارند.

تعدادی از لغات ترکی رایج در بین اهالی

اب: سو

حیاط خانه: حیاط اِیو

انگشت: دنداق

صبح: سحر

روسری: لچک

فانوس: مرکبی

شب: گجه

دیوار: چینه

پدر : اقا

دست: اَل

عصر: پیسین

ابگوشت:اِشکنه

عمو: عامو، عمی

کفش: اُرسی

 جمعیت:

جمعیت کل:  298  نفر

تعداد خانوار: 85

تعداد زن: 148 نفر

تعداد مرد:  150 نفر

جمعیت متوسط هر خانوار:  2.3 نفر

 گردشگری:

چشمه ها و رودخانه

نوع جاذبه: طبیعی

سطح گردشگری: محلی

انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی

چهره روستا

نوع جاذبه: طبیعی

سطح گردشگری:محلی

انگیزه جذب گردشگر: سفر،تفریحی

 صنایع دستی:

یکی از مکانیسمهای اقتصاد روستائیان ایران صنایع دستی است که بعنوان تولیدی مکمل و جدا نشدنی در زندگی آنها رشد نموده است.

صنایع دستی روستائیان نیاز به سرمایه گذ اری کلان و موسسات بزرگ نداشته واغلب مواد اولیه آن از محل زندگیشان تامین می شود و نهایتا" و با اندک آموزش میتوان به تولید آن اقدام نمود.

وجود صنایع دستی در بین روستائیان از یکسو برای برآورد بخشی از نیازهای داخلی و ازسوی دیگر برای عرضه تولیدات به بازار جهت رفع سایر نیازمندیهای خانوار، نشان دهنده اهمیت و جایگاه صنایع دستی در بین روستائیان می باشد.

با توجه به مطالب فوق در می یابیم که صنایع دستی هر روستا(هر منطقه)بطور مستقل نشأت گرفته از شرایط جغرافیایی و آداب و رسوم آنها می باشد بنابراین لازمه هر تغییر و تحولی در کم و کیف صنایع دستی ، انطباق این صنعت با شرایط اجتماعی، اقتصادی آن می باشد.

قالی بافی از جمله صنایعی است که در اکثر روستاها به عنوان یکی از مهمترین صنایع دستی وجود دارد و یکی از صنایع مهم درآمد خانوارهای روستایی در کنار مشاغل دیگر محسوب می گردد، به طوریکه زنان و دختران خانه دار از سنین نوجوانی در این حرفه مشغول می شوند.

بر همین اساس در روستای بتلیجه  تقریبا 2  نفر به کار قالیبافی مشغول می باشند.

قالی بافی

قالی یک لفظ ترکی است که از سده هفتم هجری در زبان فارسی متداول شده و پیش از آن لفظ فرش و بساط متداول بوده است. قدمت هنر قالی بافی از تاریخ دیگر هنرها کمتر نیست ولی از آنجایی که پشم خلل پذیر است و در رطوبت و خاک می پوسد کمتر اثری از قالیهای دوران گذشته بجای مانده است.

« کهن ترین نمونه قالی گره بافته پرزدار قالیچه مشهور به (پازیریک) است از عهد هخامنشی- سکایی ، که در سال 1948 میلادی به اهتمام ( رودنکو) باستان شناس شوروی، از گورهای قوم ایرانی تبار سکایی در منطقه پازیریک در جنوب جبال آلتایی کشف شد. این فرش باستانی که از برکت یخبندان سیبری دو هزار و سیصد – چهارصد سال به سلامت برقرار مانده بود اکنون در موزه ( آرمیتاژ) لنینگراد در محفظه مخصوص محفوظ است.

دار قالی بافی

دار قالی بافی به اشکال و انواع مختلف ساخته شده و فرش روی آن بافته می شود و عمدتا" بر دو نوع : دار افقی ، دار عمودی و به طور کلی دستگاهای عمودی را به چهار نوع می توان تقسیم کرد که عبارتند از

·         دستگاه ثابت

·         دستگاه فندک دار

·         دستگاه تبریزی

·         دستگاه گردان

گلدوزی از دیگر صنایعی است که در روستا رواج دارد.

اقتصاد و مشاغل:

بر اساس آخرین اطلاعات بدست آمده از تعداد 298 نفر جمیعت روستا در سال 1391تعداد 84 نفر معادل 24.4 درصد شاغل بوده اند که به بررسی شاغلین در بخش های مختلف اقتصادی می پردازیم.

·         کشاورزی و دامداری

بر همین اساس در این روستا 77 نفر کشاورز مشغول به کار می باشند که  91.7 درصد از کل شاغلین روستا را شامل می شوند.

·         صنعت

در زمینه صنعت  2 نفر مشغول به کارند که 2.4 درصد از شاغلین روستا را در بر می گیرند به علاوه 2نفر از زنان روستا به کار قالی بافی مشغول می باشند.

·         خدمات

تعداد شاغلین در بخش خدمات روستا 5 نفر است که 5.9 درصد از شاغلین را شامل می شوند . این افراد شامل کارمند ادارات ، معلم، مغازه دار، راننده و .... می باشند که در روستا به خدمات  رسانی به مردم مشغول هستند.

بخش های عمده فعالیت در روستا

 آثار باستانی و میراث فرهنگی:

بقایای قلعه قدیمی و برج دیده بانی قدیمی

از آنجا که در روزگاران گذشته هر از چندین سال یکبار در گوشه و کنار کشور ما دگرگونیهایی رخ می داد و یا بیگانگان بر گوشه ای از ایران چیرگی پیدا می کردند و برخی از شهرها وروستاها ویران می شد، مردمی که از آنجا آواره می شدند به جاهای دیگر رفته و دژهایی ساخته و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند و سرانجام اگر آرامش به کشور باز می گشت از دژ بیرون آمده و در بیرون آن به خانه سازی می پرداختند. از اینگونه دژها کم و بیش در گوشه و کنار اکثر روستاهاوجود داشته و هنوز هم بسیاری از آنها پابرجاست. این دژها بیشتر به گونه چهار گوش و مستطیل مانند ساخته می شود و در پیرامون آنها برجهایی برای دیده بانی و تیراندازی به سوی دشمن وجود داشت و از همان برجها اگرجنگ افزار وجود نداشت و یااندک بود دیگهای آب جوش و قیرهای داغ بر سر دشمن می ریختند تا یا دشمن خسته شده و از گشودن دژ ناامید شود و یا او را در پشت دیوارها نگه داشته تا نیروهای کمکی از جاهای دیگر به یاری آنها بشتابند.

معماری و مصالح ساختمانی:

با توجه به تقسیم بندی قلعه های ایران به دو نوعجلگه ای و کوهستانی،مصالح ساختمانی آنها نیز متفاوت است.
طرح اصلی قلعه هایجلگه ای مربع و یا مربع مستطیل است که در چهار گوشه آن برج های مدور برای دفاعساخته شده اند،مصالح این قلعه ها خشت و گل است و به ندرت از آجر و گچ استفاده شدهاست.
بارو (دیوار ضخیم) این قلعه ها چینه (دیوارهای گلی که آن را بند بند میسازند) است یا با خشت های قطور ساخته شده است،برای استحکام آن قطر و ضخامت بعضی ازبارو ها به چهار متر هم می رسید.
اطراف بعضی از این قلعه ها خندق حفر میکردن و برای رسیدن به قلعه از پل های متحرک بهره می گرفتند.
بعضی از اینقلعه ها به دلیل امنیت آن ها محل سکونت کشاورزان و روستاییان شد که با گذراندنخیابانی معمولا شمالی و جنوبی و تامین آب آشامیدنی خانه های روستایی در دو طرفخیابان ساخته می شد.

قلعه بتلیجه نیز یکی از اینگونه قلعه هاست. این قلعه که روزگاری مأمن روستائیان بوده در حال حاضر به دست فراموشی سپرده شده است.